એમને ભાળવા આંખો તરસી રહી,
અને ગગનને તાકી જોતી રહી;
સ્વપનો માં આવન-જાવન વધી ગયી,
એ ગ્રીષ્મનું મૄગજળ બની જઇ.
મન એમની મુલાકતની તક શોધતું રહ્યું,
એમને વાત કરે ઋતુઓ બદલાઇ ગયી;
દિલ એમનાં સંભારણાં કરતું રહ્યું,
હવે તો મિલનની આશા પણ ઘટી ગઇ.
જીવન એકલવાયું થયું છે,
જીવતરની ક્ષુધા ઓછી થઇ;
'નિર્મલ' છતાંયે જીવવું પડશે,
એમને આધાર સ્તંભ માની લઇ.
-- નિર્મલ પાઠક "સત્વ".
No comments:
Post a Comment